== ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ 600 ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ ==

«Το νερό μαθαίνεται από τη δίψα»

EMILY DICKINSON

600 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μετάφραση Τάκη Μητσακάκη

ΕΚΔΟΣΗ ΠάΝ-ΘΕοΝ με ΠαΝ-ΘέΑ ΑΘΗΝΑ 2011

________________________________________

Copyright: Τάκης Μητσακάκης, Λεπενιώτου 6, 105.54 Αθήνα. Τηλ. 211/1832885

Η αναδημοσίευση ολόκληρου ή μέρους των κειμένων επιτρέπεται με το μοναδικό όρο αναφοράς στο συγγραφέα και στον εκδότη.

________________________________________ Η μετάφραση των ποιημάτων έγινε από την έκδοση του 1993

«THE COLLECTED POEMS OF EMILY DICKINSON BOOKS»

του οίκου Barnes and Noble, που είχε βασιστεί στην έκδοση του 1924

«THE COMPLETE POEMS OF EMILY DICKINSON”

________________________________________

ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

Α. ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ

1. ΜΕΤΑΒΑΣΗ (1962)

2. ΕΚΤΟΣ ΕΜΠΟΡΙΟΥ (1976)

3. ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ (1980)

4. ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΑΝΕΜΩΝΕΣ, Η ΓΟΡΓΟΝΑ, Η ΝΕΦΕΛΗ ΚΑΙ Ο ΙΠΠΟΚΑΜΠΟΣ (1988)

5. ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΕΟΤΕΡΩΝ ΧΡΟΝΩΝ (1988)

Β. ΔΙΑΦΟΡΑ

1. ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΣΗΤΕΙΑΣ (1966)

.

2. ΤΟ ΔΕΡΜΑ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΚΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥΣ (RILKEN 1995)

Γ. ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ

1. Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ

Δ. ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ & FACEBOOK

1. MITSAKAKIS. GR

2. ΠΟΙΗΣΗ ΕΝ ΕΥΡΕΊΑ ΕΝΟΙΑ

3. ΑΠΛΗ ΠΟΙΗΣΗ

4. ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ: ΤΑΚΗΣ ΜΗΤΣΑΚΑΚΗΣ

5. FACEBOOK ΤΑΚΗΣ ΜΗΤΣΑΚΑΚΗΣ

Στον αγαπημένο φίλο μου Βαγγέλη Ανδρεαδάκη και στις τρεις Πηνελόπες:

την κόρη μου, την ανεψιά μου και τη φίλη μου γιατρό, ποιήτρια, ζωγράφο και έντιμη πολιτικό Πηνελόπη Ντουντουλάκη

________________________________________

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΝΕΨΙΑ

ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ MARTHA DICKINSON BIANCHI

2. ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΖΩΗ

3. ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: ΦΥΣΗ

4. ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ: ΑΓΑΠΗ

5. ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ: ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

6. ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΥΝΗΓΟΣ

7. ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΝΕΨΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ MARTHA DICKINSON BIANCHI

Ζητώντας την επιείκεια του αναγνώστη, εξομολογούμαι ότι, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήρθα σε επαφή με την ποίηση της Έμιλυ Ντίκινσον, μόλις πέρυσι, μέσω μιας έκδοσης του οίκου ΚΡΩΠΙΑ, σε μετάφραση Κώστα Ιωάννου. Η επόμενη επαφή με την ίδια ποίηση ήταν ένα βιβλίο που αγόρασα από ένα βιβλιοπωλείο «δεύτερο χέρι» στο Τορόντο και, καθώς ξυπνούσα πολύ πρωί και όλοι γύρω μου κοιμόντουσαν (ακόμη και οι χαριτωμένοι σκίουροι), άρχισα να αποτολμώ μια ελεύθερη απόδοση κάποιων στίχων της, όχι τόσο για να επιδείξω, στον εαυτό μου έστω, τη μεταφραστική μου δεινότητα, αλλά για να αντιπαραβάλλω τη γεμάτη αντιφάσεις ποίηση της Ντίκινσον με την, επίσης γεμάτη αντιφάσεις ποίηση της συντρόφου μου Ελένης Ανδριανού. Ξανάνοιξα το βιβλίο στην Κρήτη και ομολογώ ότι ήταν τόση η γοητεία του, που δε μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν τέλειωνα τη βασανιστική μετάφραση κάποιου ποιήματος που είχα, στην τύχη, επιλέξει. Και λέω «βασανιστική, για τρείς κυρίως λόγους:

Πρώτο, γιατί τα Αγγλικά μου είναι μάλλον μέτρια και ανεπαρκή για ένα τόσο τολμηρό εγχείρημα. Δεύτερο, γιατί η γλώσσα της πολύ μορφωμένης Ντίκινσον είναι κάτι σαν την ξεχασμένη και υποτιμημένη δική μας καθαρεύουσα. Τρίτο και ίσως κυριότερο, γιατί ο τρόπος που η ποιήτρια «πλέκει» τους στίχους της, είναι πολύπλοκος και, συχνά, εκνευριστικά «ανάποδος».

Ωστόσο, τόλμησα. Και όχι μόνο προσπαθώντας να αποδώσω, όσο γινόταν πιο πιστά, το πνεύμα κάθε ποιήματος, αλλά φιλοδοξώντας να κρατήσω, ή ακόμη και να «βελτιώσω», τη μουσικότητά του.

Και τώρα, λίγα λόγια για την ποίηση της Ντίκινσον από την ανεψιάς της ποιήτριας Martha Dickinson: «..Πολλά από τα ποιήματά της έχουν δημοσευθεί σε ανθολογίες, επιλογές, σχολικά βιβλία για απαγγελία, και ολονένα βρίσκουν τους εκλεκτούς και έχουν θαυμάσια ερμηνευθεί από την επέκταση εκείνων των ζωών που έχουν συλλάβει, πάνω από την ισχύ της φυσικής, βαθιάς προαισθησής τους των θαυμάτων της καθημερινής Ζωής, Αγάπης και Θανάτου.

Η ίδια ήταν με το μέρος της ζωής που είναι πάγια νεανική και πάντα μαγική. Έγραψε γι΄αυτήν καθώς μεγάλωνε για να τη γνωρίσει, βήμα-βήμα, ανακάλυψη με ανακάλυψη, αλήθεια με αλήθεια, μέχρι τη στιγμή που, απλώς, έγινε αιωνιότητα. ήταν υπέροχα ανακαλύπτουσα, καθώς κυνηγούσε πρόθυμα το νόημα των πάντων, αυτού του παράξενου κόσμου,

στον οποίο, με έκπληξη, έβρισκε τον εαυτό της.... Έζησε με το Θεό, στον

οποίο δεν πιστεύουμε πια, και εμπιστεύθηκε μιαν αθανασία που εμείς δε

συντηρούμε πια σ’ αυτόν τον γεμάτο εμπιστοσύνη αιώνα, όπου το

καθήκον ήταν πάνω από την Απόλαυση, πριν ο Πουριτανισμός γίνει

Υποκρισία....Ποτέ δεν εμπιστεύθηκε σοβαρά με ψέμα, και ποτέ δε χρησιμοποίησε κάποιο δόλο στη σκέψη ή στην αντίληψή της γ’ αυτήν την ίδια. Αυτή η αλύπητη ειλικρίνεια υπαγόρευσε:

Μου αρέσει ένα βιβλίο αγωνίας

Γιατί ξέρω ότι είναι αλήθεια

Οι άνδρες δεν προσποιούνται απασμό

Ούτε διεγείρουν μια οδύνη

Όπως το φως ακολουθεί το σκοτάδι, το Καλοκαίρι ακολουθεί το Χειμώνα, είναι αναπόφυκτα σαφής. Υπεκφυγή του γεγονότος δεν εγνώριζε, αν και το σώμα της μπορεί να πετούσε μακριά από τη διακοπή, αφήνοντας έναν εισβολέα να σκεφθεί ότι μια ηλιακτίδα άφησε την πόρτα μισάνοιχτη.

Οι οντότητές της ήταν τόσο τεράστιες, όσο οι λέξεις της ήταν ελάχιστες. Αυτές οι λέξεις ήταν η αιχμή της ξηρασίας που χαράσσεται ή παγώνει στα τζάμια. Διπλά ειδωμένο, κάθε γεγονός και κάθε αντικείμενο φαίνεται να κρατά γι’ αυτήν τόσο την πραγματική όσο και την φανταστική διάστασή του. Μ’ αυτή τη δύναμη μεταφέρει τον αναγνώστη της πίσω από το πέπλο που σκιάζει τη λιγότερο δωρεούχα αντίληψη.

Ακόμη, κατεβαίνει πάνω στο χείλος του τάφου για να παίξει με το εξωτερικό ένδυμα του πνεύματος, να ξανασυλλάβει το νεκρό χαμόγελο στα χείλη που παραδόθηκαν για πάντα. Ύστερα, όπως στις φτερούγες του Θανάτου, φέρνει τον εαυτό της και τον αναγνώστη στην κατεύθυνση της δραπέτισσας ψυχής, σε νέαν απίστευτα ύψη. Έτσι, με τη ζωή να φέρεται διπλά, σε δυο κόσμους, στα καστανά μάτια της με τα οποία ντύνεται το Αθέατο, εξομολογείται:

Προσαρμόζομαι γι’ αυτούς,

Ψάχνω στο σκοτάδι μέχρι να προσαρμοστώ πλήρως.

Το έργο είναι ιερό

Και με ικανοιποιητική γλύκα.

Αυτή η εγκράτεια ως δική μου, παράγει

Ένα πιο καθαρό αγαθό γι’ αυτούς,

Αν επιτύχω.

Αν όχι, είχα

Τη μεταφορά του Σκοπού.

Αυτή η μεταφορά του σκοπού την απερρόφησε, κι αυτή ακριβώς η απορρόφηση είναι η σαφέστερη απέκτασή της – η απορρόφηση μέσα σ’ Αυτόν, που αποκλείει την παρατήρηση του. Πάνω απ’ όλα ήταν πολυάσχολη. Παίρνει χρόνο, ακόμη και σε ιδιοφυϊες να κρυσταλλώσουν τη σκέψη με την οποία τα ποιήματά της είναι στοιβαγμένα. Η μοναξιά την δεν ήταν ποτέ άεργη. Το δέος γι’ αυτό το άγνωστο μυστήριο της αγάπης διαπερνά όλα της τα γραπτά και, μπροστά στη Φύση, στο Θεό και στο Θάνατο, είναι πιο άφοβη και απ’ αυτόν τον αρχάγγελο της δυσοίωνης σκιάς που ενστικτωδώς ονειρεύεται....Η φιλοσοφία της είχε από καιρό διδάξει ότι το Όλον ήταν μέσα της στο Όλον: δεν υπήρχαν βαθμοί σε τίποτα. Ανάλογα, τίποτα δεν ήταν μηδαμινό και ο λιποθυμισμένος πετρίτης της έγινε συνώνυμο του σύμπαντος. Είδε μέσα σε απόλυτους όρους, γεγονός που της έδωσε μια ακρίβεια όπως αυτήν που αποκτάται κάτω από το μικροσκόπιο της σύγχρονης επιστήμης. Όμως, η ψυχή της κυριάρχησε και, όταν τα βήματά της έθεταν σε αμφιβολία τους όρους, ακόμη κα τότε, υπαγορεύονταν από το αταλάνευτο πνεύμα της....Ήταν αυτή η κραυγή της κοινοτοπίας που, ερεθισμένη από την αυστηρότητα μιας επιφυλακτικής ατομικότητας, προκάλεσε την αθάνατη αναφώνησή της:

Η πιο θεία αίσθηση είναι η μεγάλη τρέλα,

Για ένα μάτι που καλά τα βλέπει,

Μα η μεγάλη αίσθηση είναι η τέλεια τρέλα.

Αυτή είναι η πλειονότητα. Σ’ αυτήν, καθώς υπερισχύει,

Ντύσου και θα είσαι η σωφροσύνη.

Δισταγμέ, είσαι μακρόθεν επικίνδυνος

Και δεμένος μ’ ένα κομποσκοίνι.

Η ερμηνεία της απαιτεί ύψος και βάθος εφαρμογής των αναγνωστών της γιατί, μολονότι η γκάμα της είναι για κάθε ψυχή που δε δεσμεύεται από τις αισθήσεις, δεν την κάνει πάντοτε και αμέσως σαφή, όταν μιλάει έξω από το δικό της όραμα και στη δική της γλώσσα. Αντιθετα μ’ αυτό, πέρα από εκείνους που την αποδέχτηκαν σχεδόν με λατρεία, αυτή πρωταρχικά είναι η ποιήτρια εκείνων που ποτέ δε διαβάζουν ποίηση.... Κάποτε ένας ιεροκήρυκας βρήκε τη γραμμή της στην καρδιά του υλικού του και έκανε το στίχο της να πετάξει με το συμπέρασμά του. Ήταν ο Very Reverend που έγραψε: Δοξάζω το Θεό για την Έμιλυ.Μερικά από τα γραπτά της είχαν βαθύτερη επιρροή στη ζωή μου από οτιδήποτε άλλο έχει οποιοσδήποτε άλλος γράψει.

Μυστικό με μυστικό, σκέψη με σκέψη, πνεύμα με πνεύμα, σκόνη με σκόνη, ήταν στην πηγή των πραγμάτων και, εκτός από τα πολύ πηγαία της ζωής της, ακόμη κι αυτά τα βαθιά πηγάδια απ’ όπου άντλησε, ήταν με την πλευρά της, αν και τα νερά τους ήταν αιώνιες αλήθειες και η δική της μια από τις συναρπαστικές βεβαιότητες κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.

Εδώ, στα ποιήματά της, η αναστημένη Έμιλυ, ανεπαίσχυντη από τους θνητούς δεσμούς, μιλάει στη θεϊκή της Πλειονότητα:

Χώρισε το γλέντι και θα βρεις τη μουσική,

Βολβό με βολβό, τυλιγμένη σε ασήμι.

Μοιρασμένη ανεπαρκώς στο καλοκαιριό πρωί,

Σωσμένη, όταν το λαούτο άηχο μείνει.

Αλλά σε ό,τι η ιδιωματική γώσσα εξηγεί ως ουράνιο γλέντι του

τυφλοπόντικα, ακόμη κι αυτό ήταν μια απώλεια για να τη διηηθεί. Για τους

πραγματικούς εραστές της πρόζας και της ποίησης της Έμιλυ Ντίκινσον,

κάθε άλλη εξήγηση θα ήταν τόσο αυθάδης όσο και περιττή.»

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΖΩΗ

Αυτό το γράμμα μου είναι για τον κόσμο,

Που ποτέ δε θα μου έχει γράψει,

Τα απλά νέα που μου είπε η Φύση,

Γεμάτα τρυφερότητα και λάμψη.

Το μήνυμα της είναι δεδομένο

Σε χέρια που δεν πρόκειται να δω.

Για την αγάπη της γλυκοί συμπατριώτες,

Ζητώ την επιείκειά σας με αιδώ.

I

Η ευτυχία μοιάζει πιο γλυκιά

Σ αυτούς που ποτέ δεν ευτύχησαν.

Για να νιώσεις πιο βαθιά την γλύκα,

Πρέπει να νιώσεις και την πιο μεγάλη πίκρα.

Κανένας απ’ τον πορφυρένιο εσμό

Που πήρε σήμερα το μπαϊράκι

Δε μπορεί να δώσει της νίκης ορισμό

Τόσο διαυγή σαν το νεράκι.

Καθώς το απαγορευμένο αυτί

Αυτού που, νικημένος, θα πεθάνει,

Το σπάει του θριάμβου η ιαχή

Μακρινή, καθαρή και αγχωμένη.

II

Το μερίδιό μας στης νύχτα βοηθάει

Να υποφέρουμε τη μέρα μας με φρόνηση.

Το κενό μας στη μακαριότητα μετράει

Να γεμίζουμε το κενό στην περιφρόνηση.

Εδώ ένας πλανήτης, εκεί ένας απλανής,

Κάποιοι το δρόμο έχουνε χάσει.

Εδώ μια ομίχλη, εκεί μια αχλύς,

Και ύστερα, πάλι αργοχαράσσει.

IIΙ

Ψυχή μου θα αφεθείς για άλλη μια φορά

Στου τυχαίου τον κίνδυνο να σε πείσει.

Εκατοντάδες έχουν χαθεί οριστικά,

Μα και δεκάδες το παν έχουν κερδίσει.

Των αγγέλων η ετυμηγορία

Αργοπορεί πολύ να πέσει,

Ενώ του διαβόλου η ομοφωνία

Είναι έτοιμη να σε διακυβεύσει.

IV

Υπάρχει τόση, μα τόση χαρά!

Ακόμη κι αν ήθελα να χάσω, τι μαύρη τύχη!

Και όμως, είμαι χαμένη σα να

Τα έχω όλα ρισκάρει σε μια ζαριά.

Έχω κερδίσει; Ναι! Άρα αμφίβολη

Αυτή η πλευρά, η εύκολη νίκη!

Η ζωή είναι ζωή, η φθορά είναι φθορά!

Η μακαριότης, μακαριότης και η πράξη, πράξη!

Αν νικηθώ, τουλάχισον θα μάθω μια φορά

Ότι το χείριστο είναι κι αυτό μια χαρά.

Η ήττα δεν είναι παρά μια ήττα

Και τίποτα πιο ζοφερό δε γίνεται να υπάρξει!

Και αν κερδίσω - ω, κανόνι στ’ ανοιχτά,

Ω, καμπάνες στα καμπαναριά,

Σε πρώτη επανάληψη, θ’ αργήσει!

Για τον ουρανό, είναι διαφορετικά.

Πιθανολογούμενο κι αφυπνισμένο ξαφνικά

Και, ίσως, να με κατακλύσει!

V

Ωραία! Πέρασε η μεγάλη μπόρα!

Τέσσερις έχουν σκεπάσει τη γη.

Σαράντα κατεβαίνουν μαζί

Να δροσίσουν την καμένη χώρα.

Κουδούνι για τη λιγοστή χαρά!

Καμπάνα για τις όμορφες ψυχές,

Το γείτονα, το φίλο, το γαμπρό,

Που στροβιλίζουν πάνω στα νερά!

Πώς θα αφηγηθούν το ναυάγιο,

Όταν ο χειμώνας την πόρτα θα χτυπά,

Όταν τα παιδιά θα ρωτούν «Μα

Οι σαράντα δε θα γυρίσουν πίσω πια;»

Μετά, μία σιωπή την ιστορία θα χρήσει

Και μια απαλότητα στου αφηγητή το μάτι.

Τα παιδιά δε θα ρωτούν πια κάτι

Και μόνο το κύμα θα απαντήσει.

VI

Αν μπορούσα να εμποδίσω μια καρδιά να σπάει,

Δε θα ζούσα πια επί ματαίω.

Αν μπορούσα να εμποδίσω μια ζωή να πονάει,

Ή τον πόνο της ν’ ανακουφίσω,

Ή ένα λιπόθυμο πουλί να βοηθήσω

Να φωλιάσει στη φωλιά του εκ νέου,

Δε θα ζούσα επί ματαίω.

VII

Μέσα στην δική μου την προσέγγιση,

Μπορούσα να έχω προσεγγίσει πιο πολύ!

Μπορούσα να πετύχω με πολύ απλό τρόπο:

Απαλά περιπλανώμενη στην πόλη αυτή.

Περιπλανώμενη με ανάλαφρο έναν τρόπο,

Στις τόσο ανυποψίαστες βιολέτες που

Μέσα στους αγρούς κείτονται χαμηλά,

Μα για τα δαχτυλάκια που πασχίζουν

Και που περάσαν ώρα πριν, είναι αργά.

VIII

Του πληγωμένου ελαφιού, ψηλά το πήδημά του,

Άκουσα τον κυνηγό να λέει.

Δεν είναι παρά η αγωνία του θανάτου,

Αλλά μετά, το κάταγμα του μένει.

Ο τρύπιος βράχος που νερό αναβλύζει,

Το πιεσμένο ατσάλι που αναπηδάει,

Ένα μάγουλο πάντα κοκκινίζει

Εκεί που ο φθισικός κεντάει!

Ευθυμία, το ταχυδρομείο της οδύνης

Και όπλο που την προφυλάει.

Ο καθένας μας το αίμα εποπτεύει

Και «είσαι πληγωμένος» θα φωνάζει!

IX

Η καρδιά πρώτη ζητάει την ευτυχία

Και μετά, από τον πόνο της, συγγνώμη

Και μετά, αυτή τη μικρή αναλγησία

Που τον πόνο της απονεκρώνει.

Και μετά, πηγαίνει για ύπνο

Και μετά, αν θέλει να το επιλέξει,

Ο παντοδύναμος Κριτής της

Το θάνατό της θα της επιτρέψει.

X

Είναι πολύτιμη η απόλαυση

Να συναντάς ένα βιβλίο αρχαίο,

Με φόρεμα του αιώνα του.

Προνόμιο, πραγματικά, ωραίο.

Στο χέρι σου ευλαβικά το παίρνεις

Και ζεσταίνεις το σεβάσμιο δικό του.

Δυο περάσματα στο παρελθόν του κάνεις,

Στον πρώτο, το νεανικό καιρό του.

Τις παραξενιές του τις χαζεύεις,

Ξετυλίγοντας αργά τη γνώση,

Ό,τι αφορά την αμοιβαία γνώμη

Η φιλολογία του παλιού θα δώσει.

Τι ανταγωνισμός, στην αρχαιότητα,

Τι ενδιέφερε τους λόγιους πιο πολύ,

Πότε ο Πλάτων ήταν βεβαιότητα,

Πότε η οντότητα του Σοφοκλή.

Πότε υπήρξε η φιγούρα της Σαπφώς,

Πότε η Βεατρίκη φόραγε χιτώνες,

Πότε ο Ντάντε έντυσε με θείο φως

Γεγονότα πριν αιώνες και αιώνες.

Το βιβλίο γίνεται δικό σου,

Σαν να όφειλες να ‘ρθεις στην πόλη τώρα

Και επαληθεύει κάθε όνειρό σου,

Γιατί έζησε της γέννας του την ώρα.

Η παρουσία του είναι τόσο μαγική,

Που το ικετεύεις να μη φύγει όσο

Οι παλιές του στήλες από απλή περγαμηνή

Σ’ ερεθίζουν και σε γοητεύουν τόσο.

XI

Η πιο θεία αίσθηση είναι η μεγάλη τρέλα,

Για ένα μάτι που καλά τα βλέπει,

Μα η μεγάλη αίσθηση είναι η τέλεια τρέλα.

Αυτή είναι η πλειονότητα. Σ’ αυτήν, καθώς υπερισχύει,

Ντύσου και θα είσαι η σωφροσύνη.

Δισταγμέ, είσαι μακρόθεν επικίνδυνος

Και δεμένος μ’ ένα κομποσκοίνι.

XII

Δε ζήτησα τίποτε άλλο, στην τιμή μου.

Τίποτα άλλο δε με γέλασε.

Πρόσφερα και αυτήν την ύπαρξή μου

Και ο πιθανός αγοραστής μου χαμογέλασε.

Βραζιλία; Έστριψε ένα κουμπάκι μάλλον,

Χωρίς ούτε μια ματιά να ρίξω:

«Μα κυρία, δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο

Που μπορώ αυτή τη μέρα να σας δείξω»

XIII

Η ψυχή επιλέγει την κοινότητά της,

Μετά, κλείνει πίσω της τη θύρα,

Σ’ αυτή τη θεία πλειονότητά της,

Τίποτα άλλο από μια όχληση, δεν πήρα.

Ακίνητη, το στοπ του κάρου σημειώνει

Στην πύλη της τη χαμηλή.

Ακίνητος, ένας κυρίαρχος κλίνει το γόνυ,

Πάνω στης εισόδου το χαλί.

Την ήξερα από την αφθονία της γης της.

Διάλεξε τώρα ένα μύθο

Κι ύστερα, σφράγισε την προσοχή της,

Μ’ ένα βαρύ κι ασήκωτο λίθο.

XIV

Μερικά πράγματα που περνούν, μπορεί να είναι

Πουλιά, ώρες, μέλισσα πού βουίζει.

Γι’ αυτά δεν υπάρχουν ελεγεία

Μερικά πράγματα που μένουν, μπορεί να είναι

Θλίψη, λάμψη ή ζωή αιωνία.

Μα ούτε αυτή μου πάει η χρεία.

Υπάρχουν αυτή την ήρεμη ανατολή.

Μπορώ να δώσω στους ουρανούς ερμηνεία;

Σε πόση ο γρίφος ακουμπά ηρεμία!

XVI

Να μάχεται κανείς γερνώντας είναι ήθος,

Αλλά και άλλο τόσο ευγενικό,

Να κατατροπώνει στήθος-στήθος,

Της συμφοράς το ιππικό.

Να νικά, όταν κανείς δε βλέπει τώρα,

Να πέφτει και κανείς να τον παρατηρεί,

Να πεθαίνει και κανείς μες στη χώρα

Να τον βλέπει με στοργή πατριωτική.

Εμπιστευόμαστε, σε πομπή στολισμένη,

Αυτούς που ο άγγελος σηκώνει,

Σε σειρά απόλυτα συντονισμένη

Και με ομοιόμορφες στολές από χιόνι.

ΧVII

Όταν η νύχτα είναι σε όλα τα μέρη

Και το χάραμα είναι τόσο κοντά μας,

Που μπορεί να το πιάσει το χέρι,

Είναι ώρα να ισιώσουμε τα μαλλιά μας.

Να τα ετοιμάσουμε για το ωραίο δίκτυ,

Ν’ αναρωτηθούμε τι κάναμε ως τώρα,\

Γι’ αυτό το ξεθωριασμένο μεσονύχτι,

Που μας τρόμαξε, αλλά πριν ώρα.

XVIII

Διαβάστε φίλοι πώς κάποιοι αγωνίστηκαν

Έως ότου εμείς ανδρωθούμε.

Τι αυτοί απαρνήθηκαν

Έως ότου εμείς ξεφοβηθούμε.

Πόσες φορές αυτοί υπέφεραν

Της πίστης τους τη μαρτυρία

Έως ότου εμείς βοηθηθούμε

Σα μια φροντισμένη βασιλεία.

Διαβάστε πάλι για την πίστη,

Που έλαμψε πάνω στη δέηση.

Ξεκάθαρες εντάσεις ύμνων,

Που ούτε ποτάμι δεν παρέσυρε.

Ονόματα γενναίων ανδρών

Και γυναικών με φρόνηση,

Που ξεπέρασαν την αναφορά

Και κέρδισαν την αναγνώριση.

XIX

Ο πόνος έχει ένα στοιχείο κενού.

Δεν μπορεί ποτέ ν’ ανακληθεί.

Όταν αρχίζει ή αν υπήρξε

Κάποια μέρα που δεν ήταν εκεί.

Δεν υπάρχει μέλλον του πόνου.

Τα άπειρα βασίλειά του περιέχουν

Μόνο παρελθόν, που όταν φωτίζεται,

Έρχονται περίοδοι που μόνο πόνο έχουν.

XX

Ήπια ένα λικέρ ποτέ δεν έγινε,

Από μαργαριταρένιες κανάτες κενές.

Τέτοιο οινόπνευμα δε θα παρήγαγαν

Ούτε όλες του Ρήνου οι δεξαμενές.

Είμαι μεθυσμένη από τον αέρα

Και διεφθαρμένη από τη δρόσο,

Τρικλίζω μες σε ατελείωτη θερινή μέρα,

Μπαίνοντας σε χάνια από γαλάζιο τόσο.

Όταν οι αγρότες γυρίζουν τη μεθυσμένη

Μέλισσα από της αλεπούς τη στράτα,

Όταν οι πεταλούδες αρνούνται τα τύμπανά τους,

Εγώ δε θέλω, παρά κι άλλη μια κανάτα.

Μέχρι τα σεραφείμ να κουνήσουν τα καπέλα

Και οι άγιοι στα παράθυρα γερμένοι,

Για να δουν τη μικρούλα πότρια

Πάνω στον ήλιο να ‘ναι ακουμπισμένη.

XXI

Έφαγε κι ήπιε τα πολύτιμα λόγια.

Το πνεύμα του μεγάλωσε με τόλμη.

Δεν ήξερε παρά πως ήταν πένης,

Και πως το κάδρο του ήταν η σκόνη.

Χόρευε τις σκοτεινές ημέρες

Κι αυτή η κληρονομία φτερουγών

Δεν ήταν παρά ένα βιβλίο. Τι ελευθερία

Που φέρνει ένα πνεύμα χαλαρό!

XXII

Δεν είχα χρόνο να μισήσω, διότι ο τάφος

Θα με εμπόδιζε, με πάσα βεβαιότητα.

Και η ζωή δεν ήταν τόσο ευρεία, ώστε

Να μπορούσα να τελειώσω την εχθρότητα.

Μα ούτε χρόνο είχα ν’ αγαπήσω, διότι

Από τότε που μια φάμπρικα έπρεπε να ‘μαι,

Νόμιζα πως ο μικρός κόπος αγάπης,

Ήταν αρκετός ευτυχισμένη να ‘μαι.

XXIII

Ήταν ένα τόσο δα μικρό καράβι,

Που αρμένιζε κάτω στον όρμο!

Ήταν τόσο, μα τόσο ευγενής η θάλασσα,

Που του ένευσε από μακριά και μόνο!

Ήταν τόσο, μα τόσο άπληστο το κύμα,

Που το παρέσυρε από την ακτή.

Δεν το μάντεψαν τα μεγαλοπρεπή ιστία,

Και το μικρό μου σκάφος είχε χαθεί!

XXIV

Είτε το πλοίο κατέβηκε στη θάλασσα.

Είτε έσμιξε με μαύρη καταιγίδα,

Είτε μαγεύτηκε από νησάκια όμορφα

Και μάζεψε πειθήνια τα ιστία.

Ποιο αραξοβόλι άραγε το κράτησε;

Ποιο μυστηριώδες πάλι κόλπο;

Αυτή είναι η αυταπάτη του ματιού,

Έξω και πάνω από τον κόλπο.

XXV

Η Μπελσαζάρ πήρε ένα γράμμα.

Ποτέ άλλοτε δεν είχε πάρει.

Σ’ αυτή την αθάνατη κόπια,

Ο μέγας επιστολογράφος

Κατέγραφε σε απλό στίχο

Τη συνείδηση όλων μας,

Που και αόμματος διαβάζει,

Στης αποκάλυψης τον τοίχο.

XXVI

Το μυαλό μέσα στο δικό του δάσος,

Τρέχει ομαλά και γνήσιο, αληθινό.

Όμως, άφησε ένα κύτταρο να παρεκκλίνει

Και είναι ευκολότερο να φέρεις πίσω το νερό,

Όταν οι πλημμύρες τρέχουν χωρίς στάσεις

Και ανοίγουν κολοσσιαίες λεωφόρους,

Εκμηδενίζοντας, με μιας, τις αποστάσεις.

XXVII

Είμαι ο Κανένας! Ποιος είστε εσείς;

Μήπως κι εσείς είστε ο Κανείς;

Τότε είμαστε ζεύγος – τι τέλεια μωρία! –

Λες και μας έχουν τιμωρήσει με εξορία.

Πόσο ζοφερό είναι να είσαι κάποιος!

Πόσο κοινότοπο, σαν ένας βατράχος,

Που λέει το όνομά του στον έκπληκτο βάλτο,

Κι αυτός χειροκροτεί τον όσο μονάχο!

XXVIII

Φέρνω ένα ασυνήθιστο κρασί

Σε χείλη που ξηραίνονται, μετά από μένα,

Και τα καλώ απλώς να πιουν.

Σκάζοντας από πυρετό, αυτό πασχίζουν.

Στρέφω τα δακρυσμένα μάτια μου μακριά,

Για να ‘ρθουν την επόμενη ώρα να δουν.

Τα χέρια ακόμη κρεμάνε τα γυαλιά.

Τα χείλη που θα είχα πριν δροσίσει, φευ,

Είναι τόσο αχρείαστα ψυχρά!

Θα ‘θελα το ταχύτερο να θερμάνω

Το στήθος όπου ο πάγος έχει στρωθεί,

Αιώνες κάτω από το καλούπι, ωχρά.

Μπορεί να υπάρχει άλλος διψασμένος,

Που αυτό θα μου είχε υποδείξει

Και που απέμεινε να του μιλήσω.

Κι έτσι, πάντα υπομένω το ποτήριο τούτο.

Αν, ευτυχώς, το δικό μου έχει σταγόνα,

Τον προσκυνητή μου να δροσίσω.

Αν δηλαδή, ευτυχώς, κάποιος μου πει:

«Έστω και ελάχιστα, έλα σε μένα»

Όταν, επιτέλους, τύχει και ξυπνήσω.

XXX

Πλάθουμε, παίζοντας, μια ζύμη,

Μέχρι να φτιάξουμε πέρλες.

Μετά, τα πετάμε στην άκρη όλα

Και κρίνουμε τον εαυτό μας τρελό.

Όμως, τα σχήματα είναι παρόμοια,

Ενώ τα καινούρια μας, άξια χέρια

Μαθαίνουν πολύτιμες τέχνες

Για να πλάθουν, τώρα, τον πηλό.

XXXΙ

Βρήκα τη φράση για κάθε σκέψη.

Άλλωστε, δεν είχα παρά μόνο τη βάση.

Κι αυτή με προκαλούσε σα χέρι

Να ζωγραφίσω τον ήλιο με βιάση.

Στις γενιές που τράφηκαν στο σκότος,

Πώς θα μπορούσε η δική σας ν’ αρχίσει;

Μπορεί η φωτιά με βαφή να γίνει,

Ή το μεσημέρι στη μαζαρίνη;

XXXIΙ

Ελπίδα είναι αυτό το πράγμα με φτερά,

Που μέσα στην καρδιά φτεροκοπάει

Και τραγουδάει δίχως λόγια περιττά,

Χωρίς ποτέ, μα ποτέ να σταματάει.

Και στη θύελα ακούγεται γλυκύτατη.

Και η καταιγίδα πρέπει να πονάει τόσο,

Που να ντρέπεται το πουλί, αφού κρατάει

Μεσα στη θαλπωρή τόσα και πόσο!

Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη

Και στου πιο παράξενου πελάγου τα μήκη

Μα ποτέ, ούτε σε μεγάλη ακρότητα,

Δε μου ζήτησε ούτε ένα τόσο δα σκουλήκι.

XXXIIΙ

Τολμάς να δεις ψυχή σε κατάλευκο πυρ;

Τότε, ζάρωσε μέσα στη θύρα.

Το κόκκινο είναι το χρώμα της φωτιάς,

Αλλά, όταν η ζωηρή πορφύρα...

Έχει χορτάσει τις συνθήκες της πυράς,

Παίζει την τρεμουλιαστή ουσία,

Δίχως χρώμα, παρά μόνο με το φως,

Μιας ασπρίλας δίχως πεμπτουσία.

Το χωριό καμαρώνει το σιδηρουργό,

Που ο χτύπος από το δικό του αμόνι

Είναι σύμβολο για το άριστο χαλκειό,

Που δίχως θόρυβο, σέρνετ’ ακόμη...

Φωτίζοντας αυτό το ανυπόμονο ορυκτό,

Με το σφυρί και της φωτιάς την κάψα,

Μέχρι που το προσχεδιασμένο φως

Το απογυμνώνει τέλεια απ’ τη μάσκα.

XXXIV

Αυτή μπορεί και να υδροβατεί

Σε ολόκληρες λίμνες από θλίψη,

Είναι ήδη πολύ εθισμένη.

Όμως, μια ελάχιστη δόση χαράς

Σκάει στα πόδια της και τότε,

Γέρνει στο πλάι, μεθυσμένη.

XXXV

Χαλί κι ας μη χαμογελάσει,

Ήταν το νέο της ηδύποτο,

Πριν όλα να τα έχει χάσει!

Ο πόνος είναι η δύναμή της,

Που την κεντά με πειθαρχία,

Μέχρι α κρεμαστελι η βαρύτης.

Δώσετε βάλσαμο στούς γίγαντες

Κι αυτοί θα μαραθούνε σα χωριάτες.

Δώστε τους μετά, τα Ιμαλάια

Και θα τα κουβαλήσουνε στις πλάτες.

XXXVI

Ποτέ μου δεν ακούω «δραπετεύω»,

Χωρίς το αίμα να γοργοπετάει,

Σα μια αιφνίδιά μου προσδοκία

Και σα μια στάση που αργοπετάει.

Ποτέ μου δεν ακούω «φυλακές μεγάλες».

Από στρατιώτη πολύ συντριμμένο,

Μα εγώ τις σέρνω παιδαριωδώς τις μπάρες,

Μόνο και μόνο για ν’ αποτυχαίνω!

Και γλυκύτατο ακούγεται στη θύελα.

Κι οδυνηρή πρέπει να είναι η καταιγίδα,

Που θα καταίσχυνε αυτό το θείο πουλί,

Που χάρισε σε τόσους μιαν αιγίδα.

Το άκουσα σ’ αγριεμένη θάλασσα

Και μες σε παγωμένη αστροφεγγιά,

Αλλά ποτέ, ούτε σε έσχατη ανάγκη,

Μου ζήτησε ούτε μια μικρή μπουκιά.

XXXVII

Την κάθε εκστατική στιγμούλα,

Πρέπει να την πληρώνουμε με αγωνία,

Σε πλήρη και ακριβή ισοτιμία,

Με την κατάσταση.

Την κάθε αγαπημένη ώρα,

Πρέπει να την πληρώνουμε ως την άκρη,

Με κάδους πικραμένο δάκρυ

Και στην κατάθεση.

XXXVIII

Μεσα από την διάβαση του πόνου,

Οι μάρτυρες πάτησαν ακόμη

Και τα πόδια τους στον πειρασμό,

Με πρόσωπα στραμμένα στο Θεό.

Μεγαλόπρεπη, εξομολογημένη η παρέα,

Παίζοντας γύρω-γύρω το σπασμό,

Αβλαβής σαν την ουρά κομήτη,

Πάνω από το άλμα ενός πλανήτη.

Με πίστη στην αιώνια αλήθεια,

Με την ωραία της αναμονή,

Με την πυξίδα τους να δείχνει ως πέρα,

Αστροβατούν μέσα στον πολικό αστέρα.

XXXIX

Δεν εννοώ, παρά ταπεινές ανάγκες να έχω,

Όπως περιεχόμενο και ουρανό.

Μπορούν να είναι στη ζωή, σ’ ό,τι κατέχω,

Κι εγώ θα τα κρατάω, όσο ζω.

Μα αν η ζωή μου έχει και τα δύο, πάλι,

Τότε, η προσευχή μου θα αρκούσε,

Για ένα μονάχα να συμβάλλει,

Και ο Θεός και τα δυο θα ευλογούσε.

Έτσι, προσεύχομαι μ’ αυτή τη γνώση:

«Άγιο Πνεύμα, δώσε μου, παρακαλώ,

Ένα παράδεισο, κάτι σαν τη Φύση,

Μεγάλο ακούντως να χωράω εγώ».

Ενα χαμόγελο σκάει στου Θεού τα χείλη,

Που οι άγγελοι το έχουν σχεδιάσει.

Σοβαροί άγιοι με βλέπουν, δίχως πετραχήλι,

Αφήνοντας κι αυτοί χαμόγελο να σκάσει.

Άφησα το μέρος μ’ όλη τη δύναμή μου.

Η προσευχή μου έφθασε μακριά.

Οι ήρεμοι αιώνες σήκωσαν τη δική μου,

Και η Κρίση μου έριξε μία ματιά.

Όποιος είναι τόσο τίμιος, θα σωθεί,

Ιδίως αν τον πείσει η μαρτυρία:

«Αν πολύ έντονα από κάποιον ζητηθεί,

Θα του δοθεΊ, σίγουρα, η σωτηρία».

Όμως, εγώ θα ερευνήσω, όντας πονηρή

Και με, τώρα πια, έντονη καχυποψία,

Σαν τα παιδιά που έχουν εξαπατηθεί,

Και θεωρούν τα πάντα σκευωρία.

XL

Η απόκρυφη σκέψη, λεπτή σα μενβράνη,

Είναι πιο διακριτή στου ματιού την κόρη,

Όπως οι κορδέλεςαναδεικνύουν τον όγκο,

Ή όπως οι ομίχλες τα Απέννινα Όρη.

XLI

Η ψυχή, χαμένη εντός της,

Είναι ένας φίλος βασιλικός,

Ή ο πιο βασανιστ’ης προδ’ότης,

Που μπορεί να σου στε’ιλει ο εχθρός.

Ασφαλίσου καλά απ’ αυτήν,

Και μη φοβάσαι καμιά προδοσία.

Η ψυχή πρέπει να μένει πιστή,

Διατηρώντας αυτοκυριαρχία.

XLII

Οι χειρουργοί πρέπει να είναι προσεκτικοί,

Λοταν κρατούν στο χέρι νυστέρι!

Κάτω από της σάρκας την εγκοπή,

Η ζωή, ένα σφύζον αστέρι!

XLIII

Μ’ αρέσει να το βλέπω τα μίλια ν’ αφανίζει

Και να γλύφει τις κοιλάδες έως πάνω,

Να σταματά στα πρατήρια και να γεμίζει

Και μετά, να ορμά μπροστά και προς τα πάνω.

Γύρω-γύρω μια σειρά βουναλάκια,

Που φαίνονται να καμαρώνουν,

Ανάμεσα από ταπεινά σπιτάκια,

Που στέκουνε στις άκρες των δρόμων.

Και μετά, ένα λατομείο με εκσκαφές

Να λειαίνει τις πλευρές ή να τις πνίγει,

Με φρικτές παραπόνων στροφές,

Και μετά, πάλι και πάλι κυνήγι.

Και χλιμίντρισμα σαν του Μποανέγκερς,

Και μετά, τυπικό κι ακριβές σαν αστέρι,

Ισχυρό και γλυκύτατο και αύταρκες,

Σταματά στα δικά μας τα μέρη.

XLIV

Το θέαμα δεν είναι το θέαμα,

Αλλά αυτοί στο απέναντι πέρασμα,

Οι γείτονές μου στο γραφείο,

Ένα γνήσιο θηριοτροφείο,

Παιχνίδι δίκαιο εις διπλούν,

Που πήγαν και οι δύο να δουν.

XLV

Η χαρά γίνεται πίνακας ζωγραφικής,

Οταν μέσα από πόνο τη δεις.

Πιο τίμια, γιατί τη νίκη δε μπορεί

Να τη βάλει ο νους κανενός.

Το βουνό, σ’ ένα μήκος απλώς δεδομένο.

Μοιάζει να είναι σε κεχριμπάρι απλωμένο,

Πάνω, αν το φτάσεις, πετάει για λίγο,

Κι αυτό είναι,τότε, ο ουρανός.

XLVI

Αν και ανέβηκε σήμερα ο νους μου

Ψηλότερα, σε σχέση με πριν,

Δεν τέλειωσα. Κάμποσο δρόμο πιο πίσω,

Δε μπόρεσα να σταθεροποιήσω.

Κι ούτε τι ήταν κι ούτε γιατί επανήλθε

Για δεύτερη στη ζωή μου φορά,

Ούτε από πού ήλθε πάλι πίσω,

Μπορώ, σίγουρα, να ομολογήσω.

Όμως, κάπου στην ψυχή μου, το ξέρω,

Έχω συναντήσει το πράγμα ξανά.

Απλώς με θημήθηκε και αυτό είναι όλο,

Και δεν ήλθε ξανά να μου κλείσει το δρόμο

XLVII

Είναι άραγε ο Ουρανός ιατρός;

Λέγεται ότι μπορεί να μας γειάνει.

Ναι αλλά, μετά θάνατον

Δεν υπάρχει πια γιατριά.

Είναι μήπως ο Ουρανός ταμίας;

Μιλούν γι’ αυτά που του οφείλουμε.

Όμως σ’ αυτό το καζίνο,

Εγώ δε ρίχνω ούτε ζαριά,

XLVIII

Εντούτοις, γυρίζω στο σπίτι αργά, πολύ αργά!

Έτσι, επιστρέφοντας, αντισταθμίζω

Την έκσταση αυτών που εμένα περιμένουν,

Όταν , τη νύχτα κατεβαίνοντας, άραχλη και σκοτεινή,

Ακούν τον απροσδόκητό μου χτύπο στη γωνία.

Μεταβατική πρέπει να είναι η στιγμή,

Που φτιάχτηκε από δεκάδων χρόνων αγωνία...

Να σκέφτομαι πώς θ’ ανάψει η φωτιά

Και πώς τα χιλιοαπατημένα μάτια θα γυρίσει,

Διερωτώμενη τι πρόκειται εγώ να πω

Και πώς αυτή σε μένα θα μιλήσει,

Διασκεδάζοντας αιώνες και αιώνες δρόμου!

XLIΧ

Μια φτωχή, σχισμένη καρδιά, καρδιά κουρέλι,

Που κάθισε δίπλα στους άλλους,

Δεν παρατήρησε την αναρρέουσα ημέρα,

Που κυλούσε ασήμι προς τη δύση,

Ούτε τη νύχτα που κατέβαινε γλυκά,

Ούτε τον αστερισμό που είχε ανάψει,

Μια πρόθεση πάνω στο όραμα,

Με τελείως άγνωστη ευρύτητα.

Ενώ συνέβαινε αυτό, οι άγγελοι

Την πήραν τρυφερά απ’ την πλεκτάνη

Και την πήγαν κατευθείαν στο Θεό.

Εκεί, προστατευμένη από τους αγγέλους,

Παίρνει τους μπλάβους ουρανούς από το χέρι

Και καθοδηγεί τους θαλασοδαρμένους.

L

Έπρεπε να ‘μαι μες στη χαρά, το βλέπω.

Πολύ ανεβασμένη για το λιγοστό βαθμό

Της πενιχρής ζωής μου, πριν την αφήσω.

Η μικρή τροχιά μου έπρεπε να ντρέπεται

Το νέο κύκλο, και τώρα εγκαλείται

Για τον άσχημο χρόνο πιο πίσω.

Έπρεπε να ‘μαι μες στη σωτηρία, το βλέπω.

Τέλεια σωσμένη. Φόβος πολύ αμυδρός

Αν μπορούσα να συλλαβήσω την προσευχή,

Που τόσο τέλεια ήξερα έως εχθές

Και που θα ήταν μια εύγλωττη απαγγελία

Αν πρόφερα ένα απλό «Λαμάν σαβαχθανί».

Η γη θα ήταν πάρα πολλή, το βλέπω.

Και ο ουρανός για μένα ανεπαρκής.

Θα έπρεπε να είχα τη χαρά, ωστόσο,

Χωρίς το φόβο που αιτιολογεί

Την παλάμη δίχως Γολγοθά.

Και τι να κάνεις Λυτρωτή; Σταυρώσου!

Η ήττα ακονίζει τη νίκη, έχουν να λένε.

Και οι ύφαλοι στην αρχαία Γεθσημανή

Κάνουν την πιο πέρα ακτή αγαπητή.

Είναι το συμπόσιο των επαιτών που ορίζει.

Είναι η δίψα που δίνει στο κρασί ζωή

Και η πίστη που την κατανόηση εξασθενίζει.

LI

Ήξερα ένα μικρό καράβι

Που τινάζονταν και τινάζονταν

Για να προλάβει την καταστροφή.

Που στροβιλίζονταν, στροβιλίζονταν,

Ενώ καρτερούσε τη χαραυγή.

Γλιστρούσε και γλιστρούσε,

Σαν το περπάτημα ενός μπεκρή.

Η λευκή του καρίνα ταξίδεψε λίγο

Και μετά χάθηκε στο μπλέ, το βαρύ.

Αχ, καραβάκι, καλή σου νύχτα.

Στο πλήρωμα όλο και σε σένα ατυχή.

Η καρδιά του πελάγους σκούρα μπλε και πολύ λεία

Για να σπάσει λιγάκι, να σε λυπηθεί.

LII

Η δόξα έρχεται πολύ αργά

και παραμένει στα χείλη που παγώνουν,

Πολύ εκστασιασμένη με την παγωνιά

Για να την ξεπαγώνουν.

Πόσο γλυκιά θα τους φαινόταν

Έστω και μια σταλιά!

Μα, ο Θεός είναι τόσο οικονομών;

Το τραπέζι του απλώνεται πολύ ψηλά για μας,

Εκτός αν γευματίζουμε στις μύτες των ποδιών.

Τα ψίχουλα ταιριάζουν σε στόματα τόσο μικρά,

Τα κεράσια ταιριάζουν στους πετρίτες,

Και το χρυσό πρόγευμα του αητού τους παραπλανά.

Ο Θεός κρατάει τον όρκο στους σπουργίτες,

Που, για την αγάπη του μπορούν και να λιμοκτονούν!

LIII

Ο Θεός έδωσε ένα καρβέλι σε κάθε πουλί,

Αλλα, σε μένα, ένα ψιχουλάκι μόνο.

Που αν και πεινάω, δε τολμάω να φάω.

Η ατυχής μου πολυτέλεια είναι

Να το έχω, να τ΄αγγίζω, απαληθεύοντας τον άθλο,

Που έκανε το ζάρι δικό μου με τη μία,

Πολύ ευτυχής για την τύχη ενός σπουργίτη,

Με ακόμη πιο πολλή επιθυμία.

Αν υπήρχε ένας λιμός γύρω-τριγύρω,

Δε θα μπορούσα να χάσω ούτε στάχυ,

Τόσο πολλά χαμόγελα στη φάρμα μου,

Και η σιταποθήκη μου δείχνει γεμάτη.

Διερωτώμαι πώς μπορεί να νιώθει ο πλούσιος,

Ή ένας Ινδιάνος, ή ένας αητός.

Νομίζω ότι εγώ, με ένα ψιχουλάκι,

Είμαι κυρίαρχος, όπως αυτός.

LIV

Καθένας που τυχαία μπορεί να συναντώ,

Είναι μια εμπειρία. Και ιδού:

Αν αυτή περιέχει ένα πυρήνα,

Θα είναι η μορφή ενός φουντουκιού.

Δώρα πάνω σε ένα δέντρο,

Ευλογοφανώς αξισωμένα,

Αλλά η σάρκας τους μέσα είναι αναγκαία,

Όσο στους σκίουρους, τόσο και σε μένα.

LV

Η χώρα μου δεν έχει ανάγκη ν’ αλλαζει ρούχα.

Η τριπλή στολή της είναι εφαρμοστή,

Σα να ήταν ραμμένη στο Λέξινκτον.

Και πρώτα απ’ όλα, είναι ταιριαστή.

Η Μεγάλη Βρετανία αποδοκιμάζει τα αστέρια.

Υποτίμηση; Και ναι και όχι.

Υπάρχει κάτι στην άποψή της,

Σα να χλευάζει την ξιφολόγχη.

LVI

Η πίστη είναι μια ωραία επινόηση

Για τους κυρίους που βλάπουνε σωστά,

Μα σε μια έκτακτη περίσταση,

Τα μικροσκόπια είναι πιο συνετά!

LVII

Εκτός από τον ουρανό που είχε έλθει,

Και έμοιαζε να επιλέγει την δική μου πόρτα,

Η απόσταση δε θα σύχναζε τόσο σε μένα.

Και δεν το είχα ελπίσει πιο μπροστά.

Αλλά μόνο για ν’ ακούσω τη χάρη της,

Ποτέ δεν την είδα εσκεμμένα να φεύγει,

Και με θλίβει με μια διπλή απώλεια.

Είναι χαμένη, είναι χαμένη για μένα.

LVΙΙΙ

Τα πορτραίτα καθημερινών προσώπων

Είναι σαν ένα σούρουπο βραδινό, δυτικό,

Όπως ένα ωραίο σχολαστικό ηλοβασίλεμα.

Πάνω σε φόρεμα μεταξωτό.

LIX

Πήρα τη δύνμη στα χέρια μου

Και πήγα κόντρα στον καθένα.

Όχι τόσο πολύ όπως ο Δαβίδ,

Αλλά ήμουν δυο φορές πιο γενναία.

Σκόπευσα με τη σφεντόνα μου, αλλά

Ο μόνος που έπεσε ήμουν εγώ η φτωχή.

Ήταν άραγε ο Γολιάθ πολύ μεγάλος,

Ή εγώ ήμουν ακόμη πολύ μικρή;

LX

Ένας σκοτεινός φίλος από τις καυτές ημέρες

Είναι πολύ πιο εύκολο να βρεθεί,

Παρά κάποιον από υψηλές θερμοκρασίες

Για μια παγωμένη του μυαλού στγμή.

Ο ανεμοδείκτης, λίγο προς ανατολάς,

Τρομάζει τους καημένους μουσουλμάνους,

Αν οι μάλλινοι θώρακες είναι πιο σφιχτοί,

Απο αυτούς από βαμβακερό πλεγμένους.

Ποιος είναι τώρα για μομφή; Ο υφαντής;

Α, τι ζαλιστικό αυτό το νήμα!

Οι ταπετσαρίες του παράδεισου

Είναι υφασμένες με τόση μαεστρία!

LXI

Όλες οι ζωές συγκλίνουν σε ένα κέντρο,

Εκφρασμένο ή όχι.

Για κάθε ανθρώπινη φύση υπάρχουν,

Κάποιοι στόχοι.

Μπορεί να είναι σπάνια αποδεκτοί,

Μεγίστης εντιμότητας

Για το θάρρος και την τόλμη

Της πιστότητας.

Λατρεμένοι, σαν να ήτανε να φτάσουν

Έναν εύθραυστο ουρανό,

Ήταν απέλπιδες σαν να ήτανε ν’ αγγίξουν

Το τόξο το ουράνιο.

Καρτερικοί προς τον υπέρτατο για την απόσταση.

Πόσο ψηλά,

Πάνω στην αργή των αγίων άμαξα είναι,

Τα επουράνια!

Νικημένοι, μπορεί, από μια μικρή διακύβευση,

Αλλά μετά,

Η αιωνιότητα κάνει πάλι αφικτή

Την προσπάθεια.

LXII

Πριν αποστρέψω τα δικά μου μάτια,

Θα ήθελα να δω κι εγώ,

Όπως τα άλλα πλάσματα με μάτια,

Αφού δεν έχω άλλη οδό.

Όμως, σήμερα μου ειπώθηκε, πως

Θα μπορούσα να έχω τον ουρανό δικό

Μου, σου λέω ότι η καρδιά μου, λοιπόν,

Θα σπάσει, για το μέγεθός μου.

Τα λιβάδια δικά μου, τα βουνά δικά μου,

Όλα τα δάση και τα απέραντα άστρα,

Τόσο μεσημέρι, όσο μπορώ να πάρω

Μέσα στα πεπερασμένα μου μάτια.

Τα αισθήματα των πουλιών που βουτούν,

Η στραπή που προσαρμόζει την οδό.

Για να βλέπω, όποτε θέλω εγώ,

Τα νέα θα μου σήμαιναν το θάνατο!

Έτσι ξένη, είμαι πιο ασφαλής με την ψυχή

Πάνω στο τζάμι του παραθυρόφυλλου,

Όπου άλλα πλάσματα ρίχνουν τα μάτια,

Πολύ ανήσυχα για την τύχη του ήλιου.

LXIII

Μίλα με σύνεση σε έναν επαίτη,

Για «πότοση» και τα λοιπά,

Τα σχετικά με τη δική σου πείνα

Για τα δικά κρέατά και τα ποτά.

Προσοχή, τσιμουδιά για όποιο δόκανο,

Έχεις περάσει, ελευθερώνοντας τα πόδια,

Τα ανέκδοτα του αέρα σε φυλακισμένους,

Έχουν συχνά αποδειχθεί θανατηφόρα.

LXΙV

Μίλησε για «ευρύτητα», μέχρι που αυτή τον χαρακτήρισε

«πολύ στενό».

Τελικά, το ευρύ είναι πολύ ευρύ για ορισμό.

Μίλησε για «αλήθεια», μέχρι που αυτή τον χαρακτήρισε

«μεγάλο ψεύτη».

Η αλήθεια ποτέ δεν κολακεύτηκε με ένα θεσμό.

Η απλότητα ξεφεύγει από την κίβδηλη παρουσία της,

Όπως ο χρυσός θα απέφευγε το μετάλλευμα το απλό.

Ποια σύγχυση, τάχα, θα κατέκλυζε τον αθώο Ιησού,

Για να συναντήσει, έτοιμος πια, έναν άνθρωπο!

LXV

Καληνύχτα! Τι έσβησε το λύχνο;

Ένας ζηλιάρης ζέφυρος, χωρίς αμφιβολία.

Α, φίλε μου, δεν ήξερες το ένα:

Πόσο φιλόπονα οι άγγελοι

Δουλεύουν τα ουράνια φυτήλια,

Που είναι πια σβηστά για σένα!

Μπορεί το φως αυτό του φάρου,

Μες στο σκοτάδι κάποιοι ναυτικοί

Να ψάχνουν να το δουν!

Μπορεί να ήταν μια χλωμόφωτη λυχνία,

Που θέλει ο μικρός ο σαλπιγκτής,

Για το σάλπισμα του πρωινού!

LXVI

Όταν ήλπισα, φοβήθηκα.

Από τότε που ελπίζω, η τόλμη μου μένει.

Παντού μονάχη,

Σα μια εκκλησία που περιμένει.

Το φάντασμα πια να βλάψει δε μπορεί.

Η οχιά πια να δαγκώσει αδυνατεί.

Σταματά κάθε απόφαση καταδικαστική,

Απ’ την οποία πολύ υπέφερε κι αυτή.

LXVII

Ένα κατόρθωμα χτυπά πρώτα τη σκέψη,

Και μετά, χτυπά πια τη θέληση.

Είναι το σημείο που παρασκευάζεται,

Τόσο στο σπίτι, όσο και στην πηγή.

Μετά, η θέληση ή γίνεται πράξη,

Ή ενταφιάζεται, εντελώς ακίνητη,

Που μόνο απ’ του Θεούλη το αυτί,

Η καταδίκη της μπορεί να ακουστεί.

LXVIII

Ο δικός μου εχθρός έχει γεράσει πια,

Και, επιτέλους, πήρα την εκδίκησή μου.

Η γεύση του μίσους έχει φύγει μακριά,

Αν η εκδίκηση ήταν η θέλησή μου.

Ασε την να βιαστεί. Η τροφή της ήδη βρωμά,

Γιατί είναι σαν τα μπαγιάτικα κρεατικά.

Η οργή μας όσο τρέφεται, τόσο πεθαίνει,

Ενώ, αντίθετα, η πείνα την κάνει να παχαίνει.

LXΙX

Τύψη είναι μία μνήμη άγρυπνη,

Που η συντροφιά της, το λαμπρό αστέρι,

Μια παρουσία πράξεων του χθες,

Στέκει στην πόρτα που τη φέρει.

Το χθές της έδυσε πριν της ψυχής τη δίνη,

Και, φωτισμένο μ’ ένα σπίρτο μοναχό,

Είναι ανάγνωση που διευκολύνει

Το μήνυμά της το καταδεκτικό.

Η τύψη είναι ανίατη. Είναι νόσος,

Που ούτε ο Θεός μπορεί να γειάνει,

Γιατί είναι η ίδια στέρεο καθεστώς,

Συμπλήρωμα της κόλασης του Δάντη.

LXX

Το κορμί μεγαλώνει απ’ έξω,

Με τόσο έξυπνο τρόπο,

Που κι αν θέλει να κρύψει το ναό του,

Το πνεύμα μένει ολόρθιο.

Μια ασφαλής φυλακή που προσκαλεί

Και ποτέ της δεν προδίδει.

Σην ψυχή που ζητά το θώρακά της,

Με σεμνότητα τον δίδει.

LXXI

Άδικη η σημασία για ένα πεινασμένο άνθρωπο,

Που βρίσκει την τροφή και τρέφεται.

Είναι μακριά, αναστενάζει, άρα είναι άπελπις,

Και άρα είναι καλός, αυτό να λέγεται.

Η συμμετοχή ανακουφίζει, μα και μας δείχνει

Πως μυρωδιά είναι και ταξιδεύει

«Άμα τη λήψει». Και είναι η απόσταση υπεύθυνη

Που κι εμάς μας νοστιμεύει.

LXXIIΙ

Πολλές φορές νόμισα. η γαλήνη είχε ρθει,

Οταν αυτή βρίσκονταν ακόμη μακριά,

Όπως οι ναυαγοί νομίζουν ότι βλέπουν γη

Στο κέντρο και μακριά στη θάλασσα.

Και παλεύουν μέχρι ν’αποδεχθούν

Τόσο απελπισμένα, όπως κι εμένα,

Πόσες φαντασικές ακτές περνούν

Μέχρι να βρω ένα σίγουρο λιμένα.

LXXIV

Είναι ωραίο να γυρίζω στα βιβλία μου,

Μετά από ένα ανιαρό οκτάωρο.

Έχοντας μσοτελειώσει, η εγκράτεια

Κι ο πόνος ήδη χάνονται στα «μπράβο».

Όπως οι γεύσεις κάνουν καλεσμένους,

Με τους συμπόπτες τους να παραμένουν,

Τα αρώματα συντομεύουνε το χρόνο,

Μέχρι τη βιβλιοθήκη μου, όπου μένουν.

Μπορεί να υπήρχε αγριότητα χωρίς

Τα μακρινά πόδια αυτών που χάνουν,

Όμως, η γιορτή επιτρέπει το ξανύχτι

Και είναι σα μια καμπάνα μέσα του.

Ευγνωμονώ αυτούς τους συγγενείς

Του ραφιού, που το ήπιο ειπωμένο

Με καταγοητεύει ως αναμενόμενο

Και με ικανοποιεί, ως κεκτημένο.

LXXV

Αυτή η αξία είναι ό,τι το χειρότερο.

Δε μπορώ εγώ να είμαι πάλι τέτοια.

Όταν στην πόρνη που έχει χλευαστεί,

Πετάξει και την τελευταία πέτρα,

Η κολοβή ίσως πάψει ν’ αναπνέει,

Και να κοιτάξει πια τον εαυτό της.

Η δορκάδα δεν προσκαλάει πιο μακριά,

Απ’ όσο διαφεύγοντάς τον κυνηγό της.

LXXVI

Όλα μου τα χρόνια ήμουν νηστική.

Είχε έλθει, μεσημέρι, να δειπνήσουμε μαζί.

Αναριγώντας, τράβηξα κοντά μου το τραπέζι

Και τότε άγγιξα το περίεργο κρασί.

Ήταν στα τραπέζια που είχα δει παντού,

Όταν, πεινασμένη και μονάχη πίσω

Από βιτρίνες κοίταζα για πλούτη, που

Δεν είχα ελπίσει ποτέ μου ν’ αποκτήσω.

Δε γνώριζα ότι το το επαρκές ψωμί

Ήταν τόσο διαφρετικό απ’ τα ψυχία,

Που συχνά μοιραζόμουν με πουλιά,

Στη Φύση, αλλά και στην τραπεζαρία.

Η αφθονία με πλήγωσε. Ήταν κάτι νέο.

Κι εγώ ένιωσα άρρωστη και περιττή,

Σαν ένα βατόμουρο από θάμνο των ορέων,

Μεταφυτευμένο σ’ ενός δρόμου γη.

Δεν ήμουν πεινασμένη κι έτσι βρήκα

Ότι η πείνα αυτή ήταν ένας τρόπος

Των ανθρώπων έξω από τα σπίτια,

Είσοδος για να μπεις σε άλλους τόπους.

LXXVII

Λοιπόν, το νίκησα,

Σκαρφαλώνοντας αργά-αργά,

Απ’ τα κλωνάρια που φυτρώνουν,

Μεταξύ μακαριότητας και μένα.

Το κρέμασα τόσο ψηλά,

Όσο και ο ουρανός το κάνει οργανωμένα.

Είπα ότι το νίκησα,

Κι αυτό ήταν όλο κι όλο.

Κοιτάξτε πώς το άρπαξα,

Απ’ το φόβο μου μην πέσει.

Κι εγώ, ένας πένητας, ξεφύγω,

Ανίκανη, από τη χάρη αυτή του τώρα,

Το ευτυχισμένο προσωπείο του ζητιάνου,

που φόρεσα πριν ώρα.

LXXVIII

Για μάθω τη μεταφορά μέσω του πόνου,

Όπως οι τυφλοί τον ήλιο μαθαίνουν.

Για να πεθαίνω από δίψα, ενώ μαντεύω

Ότι ρυάκια στον κάμπο κάτω ρέουν.

Για να μείνω νοσταλγός, βαδίζω μόνη,

Πάνω σε μια παραλία ξένη,

Στοιχειωμένη από γαλάζιο ουρανό

Και γενέθλια γη, αγαπημένη.

Είναι κυρίαρχος αυτός ο πόνος

Και η συμφορά το σύνθημά του,

Είναι οι ποιητές της υπομονής,

Που ασκούν τις φωνές τους λίγο κάτω.

Ανεβαίνουν σε αδάκοπο τραγούδι,

Που δεν ακούγεται, έστω από κάποιους,

Από μάς, τους ανιαρούς μελετητές

Και του μυστηρίου τους βάρδους.

LXXΙX

Χρόνια μακριά απ’ την πατρίδα,

Και τώρα εδώ, μπροστά στη θύρα,

Δεν τολμώ να την ανοίξω, μήπως

Δω ένα πρόσωπο που ποτέ δεν είδα,

Να με κοιτάζει απορημένο κι αδειανό,

Και να ρωτά τι δουλειά έχω εγώ εκεί.

Η δουλειά μου: μόνο μια ζωή που άφησα,

Και που ακόμη εδώ πέρα κατοικεί.

Ψηλάφησα προσεκτικά τα νεύρα μου,

Εξέτασα όλα τα παράθυρα κοντά μου.

Η σιωπή σαν τον ωκεανό ξαχείλισε

Κι έσκασε ίσια και πάνω στα αυτιά μου.

Τότε, γέλασα κι εγώ με γέλιο ξύλινο,

Γιατί δε μπόρεσα να φοβίσω μία πόρτα,

Που ο κίνδυνος και ο νεκρός ατένισαν,

Αλλά που ποτέ δεν είχαν κρούσει πρώτα.

Έβαλα πάλι το μάνταλο στη θέση,

Με τρεμάμενα χέρια και με προσοχή,

Μήπως η τρομερή πόρτα μεταθέσει,

Και με αφήσει να στέκω πάντα εκεί.

Πήρα πάλι τα δάχτυλά μου πίσω,

Σαν να ‘ταν γυάλινα, με τόση προσοχή,

Έπιασα τ’ αυτιά μου και, σαν κλέφτης,

Πήρα το δρόμο για την επιστροφή.

LXXX

Η προσευχή είναι ένα μικρό εργαλείο,

Με το οποίο οι άνθρωποι πιάνουν

Αυτό που η παρουσία τους αρνείται.

Εκτοξεύουν το λόγο τους και φτάνουν,

Μέσω αυτού, στου Θεούλη το αυτί

- Αν βέβαια αυτός πιάσει τη φωνή τους -

και τότε αυτό συνοψίζειται στη συσκευή,

Που περιέχεται στην προσευχή τους.

LXXXI

Ξέρω ότι αυτός σίγουρα υπάρχει

Κάπου μέσα στη σιωπή μας.

Έχει κρύψει τη σπάνια ζωή του

Από τη βάρβαρη την όρασή μας.

Είναι μία τρυφερή παγίδα,

Είναι ένα παιγνίδι της στιγμής,

Ίσα για να κάνει τη μακαριότητα

Να κερδίσει την κατάπληξή της!

Όμως, το παιγνίδι αυτό θα πρέπει

Να αποδεικνύει ότι κερδίζει τη χαρά,

Και η χαρά αυτή οφείλει να γυαλίζει

Στου θανάτου την άκαμπτη θωριά.

Δε νομίζεις ότι και η ευθυμία

Φαίνεται πολύ δαπανηρή;

Δε νομίζεις ότι και τ’ αστείο

Έχει πολύ μακριά συρθεί;

LXXXII

Οι μουσικοί παλεύουν πέρα ως πέρα,

Ολημερής, μέσα σ’ έναν πυκνό αέρα.

Ακοώ την ασημένια τους ωδή

Και - ξυπνώντας, πολύ πριν την αυγή –

Τόση κίνηση ξεσπά πάνω στην πόλη,

Που τη νομίζω σα «μια νέα ζωή».

Δεν είναι ένα πουλάκι και δεν έχει φωλεά,

Ούτε μπάντα χαλκοκόκκινα ντυμένη,

Ούτε ταμπούρλο, ούτε ανθρώπινη φωνή,

Ούτε ύμνος από τον άμβωνα του δρόμου.

Τα πρωινά αστέρια είναι που οδηγούν

Στο πρώτο απομεσήμερο του χρόνου.

Κάποιοι λένε πως η γη είναι παιγνίδι!

Κάποιοι λένε, είναι λαμπρή η πλειονότητα

Εκλιπόντων γυναικών μα και ανδρών!

Κάποιοι τη θεωρούν υπηρεσία σ’ ένα μέρος,

Όπου, με εκ των υστέρων ουρανία όψη,

Παρακαλούμε το Θεό για αιωνιότητα.

LXXXIΙΙ

Μόλις είχα χαθεί, όταν εσώθηκα!

Μόλις ένιωσα τον κόσμο μου να φεύγει!

Ντροπιασμένη για την έφοδό μου στην αιωνιότητα,

Όταν η αναπνοή μου γύρισε πίσω, και από την άλλη πλευρά,

Άκουσα την απογοητευμένη παλίρροια να γίνεται αμπώτιδα.

Έτσι, ένιωσα σαν να επέστρεφα,

Για να διηγηθώ τα μυστικά τ’ αλλόκοτα!

Σαν κάποιο ναυτικό που τριγυρνούσε στην ακτή.

Σαν κάτωχρος ρεπόρτερ από θύρες άγριου τρόμου,

Πριν από μια μεγάλη θαλασσοταραχή!

Την επόμενη φορά, θα μείνω!

Την επόμενη φορά, θα δω τα πράγματα με αυτιά

Ανήκουστα, σε μέρη που δε βλέπει ο οφθαλμός.

Την επόμενη φορά, θ’ αργοπορήσω, ενώ τα χρόνια θα περνούν.

Αργή πορεία στούς αιώνες και στους γύρους που κάνει ο τροχός..

LXXXΙV

Αυτό το λίγο μπόρεσα να κάνω για τις πέρλες.

Ποιός κατέχει την ευρύτητα της θάλασσας,

Ή τις πόρπες, όταν ο Παντοκράτορας πυροβολεί

Με ρουμπίνια εμένα και εσάς;

Ή ο χρυσός που είμαι εγώ, πριγκήπισσα στο μεταλλείο,

Ή τα αστραφτερά διαμάντια που βλέπω στο άγιο φως,

Όταν ένα διάδημα που ταιριάζει σε ναού μεγαλείο,

Στεφανώνει και εμένα συνεχώς.

LXXXV

Την ανωτερότητα στην ειμαρμένη

Είναι δύσκολο να την κερδίσεις.

Δεν διανέμεται απ’ τον καθένα,

Κι όμως είναι δυνατόν να αποκτήσες...

Ένα επίδομα την κάθε μια στιγμή,

Μέχρι, προς κακοφανισμό της,

Η ψυχή, με αυστηρή οικονομία,

Να υπάρχει μέχρι τον παράδεισό της.

LXXXVI

Η ελπίδα είναι ένας αδηφάγος,

Που τρέφεται από εντιμότητα.

Κι ακόμη, αν τη δεις από κοντά,

Τι εγκράτεια και ταπεινή σεμνότητα!

Δικό της, το γαλήνιο τραπέζι,

Που πάντα μόνο ένας παραμένει,

Και που οτιδήποτε καταναλώνεται,

Γεμάτο και ολόιδιο πάντα μένει.

LXXXVII

Το απαγορευμένο φρούτο έχει μία γεύση,

Που το νόμιμο περβόλι κοροϊδεύει.

Πόσο νόστιμος είναι ο καρπός,

Που στη φλούδα του καθένα παγιδεύει!

LXXXVΙΙΙ

Ο ουρανός είναι απρόσιτος εντός μου!

Το μηλαράκι πάνω στη μηλιά,

Το προμήθευσε μια απέλπιδη θηλιά,

Που είναι και ο «ουρανός» μου.

Το χρώμα στο σύννεφο που πλέει,

Στην απαγορευμένη περιοχή,

Πίσω απ’ το λόφο, πίσω απ’ το σπίτι,

Εκεί ο Παράδεισος με περιμένει.

LXXXΙΧ

Κάποιοι λένε πως η λέξη έχει πεθάνει,

Ευθύς ως ειπωθεί!

Κι εγώ τους απαντώ ότι αρχίζει η ζωή της

Ετούτη την αυγή.

XC

Για να σεβαστείς τις απλές ημέρες,

Που προπορεύονται των εποχών,

Αρκεί μονάχα να σημειώσεις

Ότι από σένα ή από εμένα,

Μπορούν να πάρουν αυτό το κάτι,

Που ονομάζεται «θνητότης»!

Για να επενδύσεις ύπαρξη

Με μεγαλόπρεπο αέρα,

Αρκεί μονάχα να θυμάσαι

Πως το βελανίδι εκεί πέρα,

Είναι το κίνητρο των δασών

Για τον ουράνιο αέρα!

XCI

Είναι τόσο λίγο το να θρηνούμε,

Τόσο μικρό το να στενάζουμε!

Κι όμως, εμπορευόμενοι κι αυτό το μέγεθος,

Γυναίκες κι άνδρες πάμε να πεθάνουμε!

XCII

Ο πνιγμός δεν είναι τόσο αξιοθρήνητος,

Όσο η προσπάθεια να σηκωθούμε.

Λέγεται πως τρεις φορές ένας πνιγμένος

Ανεβαίνει για να δει τους ουρανούς

Και μετά, γέρνει μια για πάντα,

Σ’ αυτή την κατοικία του, ο καημένος,

Όπου η ελπίδα και αυτός παρέα,

Τελικά, αρπάζονται απ’ το Θεό.

Όμως του Δημιουργού η εγκάρδια όψη,

Που έχει τόση καλοσύνη να τη δούμε,

Έχει παρεκλίνει, ας το παραδεχθούμε,

Σαν μία ακριβοδίκαιη αναγκαιότης,

XCIII

Πόσο σταθερές είναι οι καμπάνες, χωρίς καμπαναριό,

Μέχρι που, φουσκωμένες από ουρανό,

Χοροπηδήσουν στο ασημένιο πόδι τους,

Σε έναν έξαλο, αρμονικό χορό!

XCIV

Αν ο ανόητος το αποκαλέσει «άνθος»,

Χρειάζεται ο σοφός να το ‘χει πει;

Αν ο γνώστης το «ταξινομήσει»,

Είναι το ίδιο και εξίσου εύστοχο.

Αυτός που διαβάζει Αποκάλυψη,

Δεν έχει το δικαίωμα να πει «σταμάτα»

Σε αυτύς που διαβάζουν ίδια έκδοση

Με υγρά, συννεφιασμένα μάτια!

Μπορούμε να σταθούμε με το γέρο Μωυσή,

Που απαρνήθηκε τη Γη τη Χαναάν του,

Και να εξετάσουμε, όπως εκείνος,

Απόδραση προς μια διαφορετική πλευρά του.

Αναμφίβολα, πρέπει να κρίνουμε

Επιπόλαιες πολλές απ΄τις σκηνές,

Που δεν πείστηκαν από αγγέλους

Απόφοιτους απ’ τις ουράνιες σχολές!

Λίγο μέσα σ’αυτές τις Ωραίες Επιστολές,

Τις μεγάλες που μπορούμε σαν αστέρια

Να σταθούμε ανάμεσα σε Γαλαξίες βαθείς

Σ’ αυτά τα μεγαλειώδη του Κυρίου χέρια!

XCV

Θα μπορούσαν τα θνητά μας χείλη να μαντέψουν

Ποιος είναι ο υποβόσκων ναύλος

Μιας εκφωνημένης ήδη συλλαβής,

Κι αυτός θα ζάρωνε από το βάρος.

XCVI

Η ζωή μου έκλεισε δύο φορές πριν κλείσει

Δε μένει πια παρά να δω,

Αν η αιωνιότητα μου επιφυλάσσει

Ένα τρίτο ακόμη γεγονός,

Τόσο μεγάλο, τόσο δύσκολο να συλληφθεί,

Όπως αυτά που δυο φορές μου έτυχαν.

Ο χωρισμός είναι ό,τι χρεαζόμαστε από κόλαση

Κι η γνώση που μας δίνει ο ουρανός.

XCVII

Ποτέ δεν ξέρουμε πόσο ψηλά φτάνουμε,

Μέχρι να έλθει η ώρα να πεθάνουμε.

Και τότε, αν έχουμε καλό σχεδιασμό,

Το ανάστημά μας φτάνει ως τον ουρανό.

Αυτό που διηγούμαστε, ο ηρωισμός

Θα ήτανε συνηθισμένο γεγονός.

Δε θα κοντέναμε μόνοι μας τον πήχυ,

Μη κι έχουμε του βασιλιά την τύχη.

XCVIII

Ενώ το φοβόμουνα, αυτό ήρθε,

Όμως, ήρθε με λιγότερο φόβο,

Γιατί φοβούμενή το επί πολύ καιρό,

Μου είχε γίνει πια αγαπητό.

Υπάρχει μια προσαρμογή, μία δειλία,